Ik uit Friesland komen.

Eén van mijn eerste serieuze vriendjes was een knappe marokkaanse  jongen. Met deze vriendschap begon een boel ellende, maar ik zal de laatste zijn om te beweren, dat dat aan zijn afkomst lag. Hij was wel een loverboy in die zin, dat hij de vrijheid en de weelde van het hollandse schoon, dat zich vrijelijk  en ongegeneerd aan  zijn voeten wierp, niet aan kon.  Vooral in de eerste periode van onze relatie heb ik wel heel veel mensenkennis opgedaan. Want dan meen je dat je de mensen goed kent, maar het was wel even schrikken, dat de barkeeper, waar ik toch een zekere vriendschapsband mee had, weigerde, om hem een besteld drankje te serveren. Ik mocht mijn cola tic gerust hebben, maar aan hem, een buitenlander, werd niks geserveerd . En dan ook nog te bedenken dat die barkeeper zelf een spanjaard was. Dat was even slikken en dan  krijg je echt een heel naar gevoel van binnen.  O,  het bestaat,  hoe bestaat het. Maar er waren ook andere mensen, mensen, die even aan zijn krulletjes wilden voelen. Mensen die aan hem vroegen, of ze ook auto’s hadden in Marokko, of ze daar wel ziekenhuizen hadden. En er waren heel veel mensen, die accuut een verstandsverbijstering kregen en plotseling zelf geen nederlands meer kenden, als ze tegen hem begonnen te praten.  “Ach, jij uit Marokko?” “Jij ook stukje cake willen?”   “Wat jouw naam?” Het duurde dan ook niet lang of hij had zich die taal perfect eigen gemaakt. Nee, dat is natuurlijk een grapje, maar wat ik wilde zeggen, zo leer je het natuurlijk ook nooit. Toen ik hem leerde kennen sprak hij vier woordjes nederlands. “ben ik te min”. Die plaat werd in die periode heel veel op de radio gedraaid. Als hij ’s ochtends heel vroeg door weer en wind naar zijn werk moest lopen had hij dat lied dan ook constant in zijn hoofd. En waarom me dit allemaal nu na  al die jaren  weer te binnen schiet? Ach, ik nodigde toevallig een kennis uit, die in de buurt van Eindhoven woont, om eens een weekendje bij ons in Friesland te komen. Maar hij zag het niet zitten, want stel, dat hij weer problemen met zijn hart kreeg, dan kon een dokter in Friesland vast niet zo snel bij je zijn. “Oh”, zei ik trots, “we hebben auto’s in Friesland, en ziekenhuizen. Maar jij niet komen?” En zo moest ik dus opeens weer aan mijn marokkaanse vriendje denken. Babbelegoegje. (30 juli 2006)